Westdeutsche Allgemeine Zeitung WAZ

Chansonniere Jola Wolters rührt Besucher zu Tränen

Von Alexa Kuszlik  

Jola Wolters spielte ihr mittlerweile drittes Soloprogramm „wo die Blumen sind“ über den Weltstar Marlene Dietrich – und rührte das Publikum zu Tränen / Ihre Stärke sind die leisen Töne - die Sehnsucht in ihrer Stimme ist fast mit Händen greifbar. So viel Wärme liegt darin, dass es schon Hitze gleicht / Sie singt „Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt“, mit einem Funkeln in den Augen, bei dem man sofort versteht, warum die Dietrich sowohl die Männer als auch die Frauen verrückt machte. Es gibt wohl keine Sängerin, die näher an die große Dietrich herankommt und dabei trotzdem einen eigenen Stil bewahrt / Das Publikum ist restlos begeistert: „Sie ist die beste Dietrich-Interpretin, die ich je gesehen habe, sie bringt das Lebensgefühl dieser Zeit perfekt rüber, ihre Stimme, ihre Mimik: einfach toll“...

Jola Wolters zaprezentowała już swój trzeci solowy program poświęcony światowej sławy Marlenie Dietrich – i wzruszyła publiczność do łez.

Jej siłą są delikatne, subtelne dźwięki – tęsknota w jej głosie jest niemal namacalna. Jest w nim tyle ciepła, że aż przypomina żar.

Śpiewa „Jestem od stóp do głów w miłości” z błyskiem w oczach, przy którym od razu można zrozumieć, dlaczego Dietrich doprowadzała do szaleństwa zarówno mężczyzn, 

jak i kobiety. Chyba nie ma innej piosenkarki, która byłaby tak blisko wielkiej Dietrich, a jednocześnie zachowała własny styl.

Publiczność jest zachwycona: „To najlepsza interpretatorka Dietrich, jaką kiedykolwiek widziałem; doskonale oddaje klimat tamtych czasów, jej głos, mimika – po prostu świetnie”…

Jola Wolters singt Kora & Maanam

Von Claudia Böckmann

Ich kannte Jola Wolters als dreisprachige (deutsch – französisch – polnisch) literarische Chanson-Sängerin und mit ihrem Marlene Dietrich Programm. Nun war Jola wieder in Wesel und auf dem Programm standen Lieder der polnischen Sängerin Kora und ihrer Band Maanam, gegründet Ende der 70er und bereits ab 1980 sehr erfolgreich in Polen unterwegs. Ich kannte weder Kora noch die Band und war gespannt, was mich erwartete. Das Konzert startete mit einem ruhigen, sanften, melancholischen Liebeslied, und der Funke sprang sofort über. Zwischendrin wurde es auch deutlich ‚rockiger‘, wobei der Grundton der Lieder von Kora geprägt ist von großen Gefühlen, die musikalisch sehr differenziert umgesetzt und ausgestaltet werden. Für die Konzertbesucher*innen, die in der polnischen Sprache nicht zu Hause waren, übersetzte bzw. fasste Jola den Inhalt kurz zusammen. Aber die Sprache stand gar nicht an erster Stelle, denn die Musik transportierte die Stimmungen perfekt, und die Künstlerin ließ mit ihrer Stimme und ihrer authentischen Ausstrahlung Kora lebendig werden. An mehreren Punkten ergänzten Hintergrundinformationen über die Sängerin, das Entstehen der Band und den damals aktuellen politisch-gesellschaftlichen Hintergründen der  Solidarność-Bewegung Anfang der 80er Jahre in Polen das Konzert. Was auffiel an diesem Abend, waren die vielen Konzertbesucher*innen im vollbesetzten Saal der VHS , deren Muttersprache Polnisch war und die mit großer Begeisterung über viele Passagen Jola sehr textsicher ‚begleiteten‘. Einige hatten Blumen für sie mitgebracht. All das machte deutlich, was für eine Bedeutung Kora für eine ganze Generation hatte. Wie schicksalhaft, dass sie 2018 brutal aus ihrem künstlerischen Schaffen durch ihren frühen Tod herausgerissen wurde. 

Und dann gab es noch ein Detail, das diesen Abend so besonders machte. Jola wurde begleitet von zwei hervorragenden Gitarristen. Einer der beiden war ihr Sohn, Filip, geboren 1980, der vermutlich mit den Klängen von Kora, deren Lieder seine Mutter von Anfang oft gehört und gesungen hat, aufgewachsen ist.  Die beiden miteinander musizieren zu hören und vor allem sie auch live zu erleben, war sehr berührend und verlieh dem Abend eine ganz besondere emotionale Farbgebung.

Znałam Jolę Wolters jako trójjęzyczną (niemiecko–francusko–polską) wykonawczynię literackich chansonów oraz z jej programu poświęconego Marlenie Dietrich.

I Jola znów była w Wesel, a w programie znalazły się piosenki polskiej wokalistki Kory i jej zespołu Maanam, założonego pod koniec lat 70., który już od 1980 roku odnosił w Polsce duże sukcesy. Nie znałam ani Kory, ani zespołu, więc byłam ciekawa, co mnie czeka. Koncert rozpoczął się spokojną, delikatną, melancholijną piosenką o miłości 

i natychmiast udzieliło mi się to poruszenie. Choć ogólny ton utworów Kory naznaczony jest wielkimi emocjami, które są muzycznie bardzo subtelnie i różnorodnie oddane. Dla publiczności, która nie znała języka polskiego, Jola tłumaczyła lub krótko streszczała treść piosenek. Jednak język wcale nie był najważniejszy, bo muzyka doskonale przekazywała nastroje, a artystka swoją interpretacją, głosem i autentyczną charyzmą sprawiła, że Kora jakby „ożyła” na scenie.

W kilku momentach koncert został uzupełniony o informacje o samej wokalistce, o powstaniu zespołu oraz o ówczesnych polityczno-społecznych realiach związanych z ruchem Solidarność na początku lat 80. w Polsce. Tego wieczoru zwracała również uwagę liczna grupa słuchaczy o polskich korzeniach, którzy z wielkim entuzjazmem i dużą znajomością tekstów towarzyszyli Joli w wielu fragmentach. Niektórzy przynieśli dla niej kwiaty. Wszystko to pokazało, jak ogromne znaczenie miała Kora dla całego pokolenia. Jakże tragiczne jest to, że w 2018 roku została tak brutalnie wyrwana ze swojej twórczej drogi przez przedwczesną śmierć.

Był jeszcze jeden szczegół, który uczynił ten wieczór wyjątkowym. Joli towarzyszyło dwóch znakomitych gitarzystów. Jeden z nich był jej synem, Filipem, urodzonym w 1980 roku, który prawdopodobnie dorastał wśród dźwięków Kory — piosenek, które jego mama od początku często słuchała i śpiewała. Słyszeć ich wspólne muzykowanie, a przede wszystkim zobaczyć ich razem na żywo na scenie, było niezwykle poruszające i nadało całemu wydarzeniu szczególnego, emocjonalnego kolorytu.

To był wspaniały wieczór — po kilku bisach rozmowy jeszcze długo trwały, robiono pamiątkowe zdjęcia, a wszyscy zgodnie stwierdzili, że chcieliby ponownych spotkań z Jolą i  jej muzykami …

Neue Ruhr Zeitung  NRZ

Hommage an eine große Diva und Stilikone

Von Dieter Krüssmann 

...Mit ihrer schönen Stimme erinnerte Wolters noch einmal an das Wirken dieser großen Persönlichkeit / Der Pianist Wim Naus und die Chansonniere Jolanta Wolters präsentierten eine einfühlsame Hommage an die Dietrich / Jolanta Wolters brauchte kein Bühnenbild. Nur ein Klavier, ein Notenständer und ein Garderobenständer, an dem der Zylinder und eine Stola hingen, standen vor dem Publikum / Die Diva selbst trat in einem Hosenanzug mit Weste auf, so wie man es von der Dietrich gewohnt war /mancher dachte sich, dass Marlene höchstpersönlich anwesend war...  

„Swoim pięknym głosem Wolters po raz kolejny przypomniała o dorobku tej wielkiej osobowości. Pianista Wim Naus oraz pieśniarka Jolanta Wolters zaprezentowali poruszający hołd dla Marlene Dietrich. Jolanta Wolters nie potrzebowała scenografii. Przed publicznością znajdowały się jedynie fortepian, pulpit na nuty i stojak na ubrania,  na którym wisiał cylinder i stola. Sama diva wystąpiła w garniturze ze spodniami i kamizelką – tak, jak to było w zwyczaju Dietrich. 

Niejeden  myślał, że sama Marlene była obecna tego wieczoru...

Westdeutsche Allgemeine Zeitung  WAZ

Unbändige Musikalität aus dem „Weimarer Dreieck“

Von Jonas Schlömer 

Ein internationaler Chansonabend begeistert das Publikum im Duisburger Stadttheater. Das Trio besticht mit Gefühl und musikalischem Gespür.

 So gab es für das Publikum im Opernfoyer polnische, französische und deutsche Chansons – vor allem aber einen Abend voller nackter, begeisternder Musikalität unter dem Titel „Jeżeli miłość jest – wenn es Liebe ist“ / ...Meister(in) aller Klassen /Beide Begleiter müssen ohnehin schnell reagieren, denn das stimmliche Spektrum von Jolanta Wolters erstreckt sich vom leisen Säuseln bis zum heiseren Röhren. Die Sängerin setzt diese Extreme – und alles, was dazwischen liegt – äußerst passend ein, in den Tiefen grollend und in den Höhen glasklar. Vom ersten bis zum letzten Stück des Liederabends überzeugt das Trio vor allem mit seiner überbordenden Musikalität. Besonders bestechend klingt der Gesang von Jolanta Wolters dann, wenn sie auf polnisch singt. Das tänzerisch-anrüchige „Babę zesłał Bóg“ mit Swing- lässt das Cello plötzlich Walking Bass spielen, mit „Jestem kobietą“ ist das möglicherweise schönste Stück des Abends vielleicht auch das traurigste. Das Antikriegslied erzählt von der Unvermeidbarkeit von Tod und Gewalt – und klingt im Opernfoyer dank strahlender, hymnischer Begleitung manchmal doch hoffnungsvoll und melancholisch-bittersüß. Besonders angenehm: Von reich verziertem Belcanto-Ductus, der schon manch weltlich-fröhlichen Chanson mit zu viel Pathos verdorben hat, ist bei Wolters nichts zu hören. Piafs „C’est l’amour“ oder der Weltklasse-Song „Ich hab’ noch einen Koffer in Berlin“ klingen federleicht / Den kurzweiligen, ehrlichen, grundmusikalischen Abend honoriert das Publikum mit stehenden Ovationen...“. 

Międzynarodowy wieczór chanson zachwyca publiczność w Teatrze Miejskim w Duisburgu. Trio olśniewa  emocją i muzycznym wyczuciem..

W foyer operowym publiczność usłyszała polskie, francuskie i niemieckie chansons – przede wszystkim jednak otrzymała wieczór pełen czystej, porywającej muzykalności pod tytułem „Jeżeli miłość jest – wenn es Liebe ist”. Mistrzyni/Mistrzowie wszystkich klas /Obaj akompaniatorzy muszą reagować wyjątkowo szybko, bo spektrum głosu Jolanty Wolters rozciąga się od cichego szeptu aż po chrypiący ryk.  Artystka wykorzystuje te skrajności – i wszystko pomiędzy – niezwykle trafnie: w niskich dźwiękach dudniąc, a w wysokich – krystalicznie czysto.

Od pierwszego do ostatniego utworu recitalu trio zachwyca przede wszystkim swoją nieokiełznaną muzykalnością. Szczególnie poruszająco brzmi głos Jolanty Wolters, gdy śpiewa po polsku. Zmysłowo-taneczne „Babę zesłał Bóg” z elementami swingu sprawia, że wiolonczela nagle przechodzi w walking bass, a „Jestem kobietą”  było najpiękniejszym, a zarazem najsmutniejszym utworem wieczoru. Ta antywojenna pieśń opowiada o nieuchronności śmierci i przemocy – a mimo to, dzięki promiennej, hymnicznej oprawie, w foyer operowym wybrzmiewa czasem z nadzieją i melancholijnie słodką goryczą. Szczególnie przyjemne jest to, że u Wolters nie słychać ani śladu bogato zdobionego belcanta, które już nieraz zepsuło świeckie, radosne chansons nadmiarem patosu. „C’est l’amour” Piaf czy światowej klasy utwór „Ich hab’ noch einen Koffer in Berlin” brzmią lekko jak piórko.

Ten krótki, szczery, głęboko muzykalny wieczór publiczność nagrodziła owacją na stojąco.